Friday, January 9, 2009
მძინარე-ლეო ნაფტა
ვიფურთხები ბევრს და ვიკვნეტ ფრჩხილებს ვეწევი უზომოდ სიგარეტად წოდებულს ვსვამ ვითიშები ვქინდრავ თავს ვიკარგები მათთვის ვისთან ერთადაც დალევა მსურდა ორგანული ამნეზია კი მავიწყებს ხუთი წუთის წინ გასროლილ ფრაზებს და ჩემი სქელი ყლეც მაშინ ვარდება როცა გათავებას მიწინასწარმეტყველებს შიგა ქსოვილების უჭკვიანესი ,,მე,, გადაიღალე თანაგრძნობაც კი არ შეძლებია ჩემს უსაქმურ სიზმარში საკუთარი დედის მუტლის მლოკველ ,,მეს,, მთელი მოაზროვნე ნაწყლი ჩემს დავირუსებულ კომპიუტერთან განისვენებს არც ერთი წიგნი არ გავს ერთმანეთს და მაინც სულ ყველას ვძულვარ მტვრიან გზებზე მორახრახე მარშუტკებში კი ისევ მხოლოდ მაგარ ნაშებს უთმობენ ადგილს მახინჯებზე კი არავინ ზრუნავს მარადიულ პახმელიას შეჩვეულ არითმიით დანაოჭებულ ჩემს უაზრო გულს თესლნთხეულ აწმყოში სძინავს და ნაზად მგზავრობს პოეტ_ სექსისტთა ვერ აშენებულ ქალაქში აქვე სკოლაა (ამ ქუჩის მიღმა) მძღნერის საგრაფო აქვე თვლემს დედ_მამა (ამ კედელს მიღმა) ხვალ სამსახურში წასასვლელი ორი საბანში გახვეული არარსებობა იქით ოთხმოცდასამი წლის ბებია (ფილტვების ანთება აქვს მგონი) რომელიც ყოველ დილით იხრინწება და არ მაძინებს შენი მშრალი კლიტორი უჩემოდ თვლემს პატარა თითები კი სიზმარშიც მეკითხებიან ,,ესა?,,
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment